Tanrı yaşayan her şeyin yaşam gücünü verendir. Yaşamı var eden ve var olmaya devam ettiren Kaynaktır. İnsan, Dünya yaşamında Kaynak ile arasındaki bu bağı özgür iradesi ile koparırsa mezara girdiğinde artık varlık dünyasına ait değil, ama, malesef ölüler dünyasına aittir. Ruhu tükenmiştir. Bu sebeble kişi yaşarken bu gerçeklere uyanmak zorundadır. Batıl ve dogma inançlardan kurtulmak zorundadır. Bu dogmalar bir çok insanı Tanrıdan soğutmakta ve uzaklaştırmaktadır çünkü sahte ilahlar, tekli yada üçlü, kavimlere özel, adeta dengesiz bir mafya babası gibi saçma bir Tanrı imajı çizmektedir. Gerçek ise "unutulamayan şeydir" ve herkesin içinde kodludur ancak bunun için zihin kontrol edilmeli ve bedensel zevklerin esiri olmasına izin verilmemelidir. Amaçları dışında bu hisler kullanılmamalıdır. Aşırı faal bir zihin kendi ruhunun sesini duyamaz. Dinlemek için sakinleşmeli adeta bir süreliğine tüm duygu ve düşüncelerinden uzaklaşmalıdır.
Tanrının sevgi olduğu gerçeği bir kere unutulursa artık ortada insanın iyiliğe dair tutunabileceği hiç bir dal kalmaz. Kalan kendi nefsini(zihnini) ilah yada onun temsilcisi sanan bir iblistir. Bu iblis insanlar kendi ihtiraslarının esiridir ve kötülükte sınır tanımazlar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder