"Bu dünya ahiretin tarlasıdır" denir. Yani bu dünya da yaşadığınız, yaşatıldığınız acı, tatlı tüm duygular sizin bilincinizin ahirette de yaşayacağı duyguları belirler. O zaman çirkin, sakat, hastalıklı ve yetersiz şartlarda gelen bahtsızların dünya da iken yaşadığı bu sürekli olumsuz şartların doğal uzantısı olan acı, dert, hayalkırıklığı ve mutsuzluk ahiretlerindeki yaşayacakları yaşam mı olacaktır? Hayır.
Son dakika da ya da zaman zaman kendinizi kandırıp mutlu olduğunuzu sanmanız kalıcı olmayacaktır. Meditasyon yapmanız veya baş aşağı durmanız bunu değiştirmeyecektir. Fiili olarak sürekli bir ömür boyu yaşanmışlıklar dururken kendinizi kandırarak ya da esrar çekerek anlık yaşadığınız sahte mutlulukların kalıcı olacağını düşünmek budalalıktır. Dertleri zevk edinmekle insan mutlu olamaz. İnsan kendisi ile başbaşa kaldığında tüm bu acı duygular kabus olup üzerine çöker. İnsan bu durumu kendi başına Tanrının müdahalesi olmadan çözemez. Olsa olsa " dertleri zevk edindim" diyen mazoşist bir akıl hastası olur. Öyleyse herkesin imrendiği bedenlerde ve şartlarda gelip bunu deneyimleyen insanlar imtiyazlı sınıf mıdır? Madem ki her yeni doğan bebek saf ve temiz olarak geliyor. Neden onlar beğenilmek, iyi insan olmasalar bile, sırf dış görünüşleri, servet ve/veya yetenekleriyle istenilmek, arzu edilmek, el üstünde tutulmak gibi duyguları sürekli yaşarken bazıları, iyi olsalar bile hor görülmek, istenmemek, haksızlıklara uğratılmak gibi durumlara sürekli maruz bırakılarak acı duygular yaşatılmaktadır. Tüm bunlar biz insanların hatasıdır. Savaşlar, akraba evlilikleri, çocuk yaşta evlilikler, tecavüzler, kötü yada yanlış beslenme, eksik beslenme, doğayı tahrip, ihmaller, kazalar, bilgisizlikler, aç gözlülük, hasetlik gibi olumsuzluklarla kendi kendimizi mahvediyoruz. Nesilden nesile yığılan bu olumsuzluklar insan ırkını mükemmellikten uzaklaştırmıştır.
Milyonlarcası; köle olarak acılar içinde kıvrandırılan, tecavüz edilen, çocukları eşleri gözleri önünde öldürülen, katledilen insanların yaşadıkları bu acı duygular ahiretlerini nasıl şekillendirecektir? Efendim iyilik böyle ezilmekten oluşuyor. Kötülükte çok beğenilmekten oluşuyor demeyin. Bu yalandır. Anlamsız bir yalan. Buna kargalar bile güler. Bu durumda ahirette, hadi cennet diyelim, sürekli mutlu yaşayacak ruhlar sonunda bozulup iblislere mi dönüşecek? Mutsuz yaşayarak nasıl mutlu duygular ruha yüklenebilir? Bundan da iyi ruhlar çıkar? Aynı mantıkla cehennemde acılar içinde yaşayanlar sonunda iyi olup meleklere mi dönüşecek? Mümkün değil. Bunun aksini düşünmek zavallılıktır. Daha da kötüsü korkaklıktır. Kendi kendine yalan söylemektir. Kötülüklere mani olmayıp onları meşrulaştırmaktır. Afyondur. İlahi adalet bu nedenlerle vardır. Yok edilecek ruhlar dahi önce verdikleri acıları, rahatsızlıkları bire bir olarak kendileri de bizzat çekip yaşayarak öderler ve sonra yok edilirler. Nasıl olsa yok edileceklere niye birde acı çektirilsin? denemez. Acıyı çeken neler yaptığının farkına varan ruhlardır. Son pişmanlık fayda etmez. Dünyada iken yaptıkları kötülüklere pişman olup kahrolan ruhlara bir de yok edileceklerine dair hüküm gelir ki bunun acısı Yeşua'nın bildirdiğine göre başka hiçbir acıyla kıyaslanamayacak büyüklükteymiş.
Tanrı insanların mutlu olmasını istiyor. Ancak bazı insanların kendilerini kontrol edemeyip dünyaya tapmaları ve diğer insanları sömürme ihtirasları tüm bu acı olayların yaratıcısıdır. Neden Tanrı buna izin veriyor? Tanrısal işlerin anlayışı biz yaratılanlara sonsuz olarak ve sonsuz ölçüde kapalıdır. Tanrının her yaptığını anlamaya çalışmak ise kibirdir. Eş koşmaktır. İnsanların bazılarının kötülüklerine maruz kalan kurbanlara gelince Tanrı onların acı duygularını ruhlarından siler ve onlara yeniden şans verir. Tanrı azizdir. Yani yenilemez, O her daim galip gelendir. O halde, haddimizi bilelim...
Alpaslan Kuzucan
