SADECE TANRI'YA TESLİM OLUNUR

İnsani travmalar ve sahte inançlar üzerimize yüklendikçe kendimize olan güvenimizi kaybetmeye başlarız. Travmaların tetiklediği olumsuz duygular kalbimizi sıkar. Halbuki orası Tanrı sevgisinin olması geren yerdir. Rahat ve huzur içinde olması gerekir. Bu durumda kalbimiz Tanrı'nın mabedi olmaktan çıkar. Kendi içsel bilgeliğimize ulaşmakta zorlanırız. İçimizdeki bu yer bize hislerle ve içgüdülerle hitap eder. Israr etmez, tekrarlamaz. Bir kere hissettirir. Zorlamaz. Bizler eğer zihinlerimizin içinde hapis olarak egomuzun boyutunda takılı isek, kalp boyutuna giremiyorsak kendi zihnimizin içinde ki kısır döngüsel fikirlerle boğuşuruz ve içsel merkezimizden koparız. Kalbimizdeki tanrısal sezgileri hissedemeyiz. Kalbimiz sıkılmıştır. Sükunet ve sakinlik bu yüzden çok önemlidir. Dua etmek bu yüzden çok önemlidir. Sık olarak toprak veya su ile temas etmek çok önemlidir. Doğa bu yüzden çok önemlidir. Doğayı seyretmek, sessizlik içinde doğanın seslerini dinlemek kalbimizi coşturur. Doğa Tanrı'nın bir mucizesidir ve Tanrı doğayı insanlardan daha çok sever.

Kalbimizin ezildiği durumda başkalarından, bizim dışımızdan gelecek olan yardımlara bel bağlarız. Bütünleşmek, gerçeğe ulaşabilmek için adeta dışardan gelecek bir yardım, bir mucize bekleriz ancak bu durum bir çözüm getiremez. Aydınlanmayı her ferdin kendisi yapabilmelidir. Kendi içsel merkezi ile bütünleşip bunu yapabilmelidir aksi takdirde bir yere varamaz. Dışardan bazı tavsiyeler bilgiler dinlenebilir elbette bazı faktörler yardımcı da olabilir ancak esas olan kendi içsel bilgeliğimizin, içsel sesimizin bize sakinlik ve sessizlik içinde hissettirdikleridir. Bize hissettirebildiklerini sükûnetle dinleyip bunları yaşamınızda uygulayabilmemizdir. Aksi takdirde bir takım güven telkin eden mevkileri ele geçirmiş ruhsal narsislerin kölesi olur bizi maddi ve manevi olarak sömürmelerine izin veririz. Sunu unutmayalım: Tanrı'dan başka hiçbir kimseye teslim olunmaz, hiçbir insana tam güvenilmez.

Alpaslan Kuzucan