Manevi konular geçtiğinde bahsedilen bir kalp vardır. Kalpten söylemek, kalp gözünün açılması, kalp temizliği vs.
Nedir bu kalp? Biyolojik kalbimiz mi?
Bu kelime ile kastedilen, ruhsal kalptir; yani bizlerin asıl benliğidir. Kastedilen biziz. İçimizdeki gizli duygu ve düşüncelerimiz, ki bizden başka onları sadece Tanrı bilmektedir. Tanrı için, bir ağacın görünen gövde ve dalları, yaprakları kadar görünmeyen kökleri de aynı derecede önemlidir. İnsanlar sizin dış görünüşünüze bakar ama Tanrı kalbinize, yani bütününüze. Bu kalpten yaşamın tüm dokuları çıkar. Bu sebeple ağzınızdan çıkan her şey kalbinizden yayımlanmaktadır. Tüm kötülükler; cinayet, tecavüz, zina, fuhuş, hırsızlıklar, yalancılık, hasetlik, gerçeğe şahitlik etmemek, dolandırıcılık vs. kirli kalplerden çıkar.
Bu kalp, yaşamın ruhsal merkezidir. Tüm duyguların, düşüncelerin, niyetlerin, isteklerin, anlayışın ve karakterlerin ikamet ettiği bu ruhsal merkez, bizlerin kalp diye bahsettiği merkezdir. Kalbi saf insan demek, lekesiz bir insan demektir. Tüm olumsuzluklardan aşkın kalbi, tamamen Tanrı sevgisiyle dolu olan insan-ı kâmildir. Gerçeğe ermiş insandır. Gerçeğe ermiş insanın, Tanrı’ya bakışında ikilik, şüphe olmaz. Saf bir kalpte ikiyüzlülük olmaz. Kurnazlık olmaz. Art niyet olmaz.
Saf kalpler saydamdır ve ödünsüz her şeyde Tanrı’yı memnun etme arzusu taşırlar. Bu saflıkları dış görünüş ve davranışları ile birlikte onların da ötesinde olan bir içtenliktedir.
