Dünyaya ait olan şeylere takıntı halinde önem atfetmek büyük bir yanılgıdır. Çünki bu bizim dikkatimizi Sonsuz Olandan geciçi olana çevirir. Bu durumda da Tanrı ismini duyan bu kelimenin ötesindeki Sonsuzluğu algılayamaz fakat geçici olan şeylere kıyas ederek düşünür. Sonucunda Baba, Oğul, Kutsal Ruh, Işık, Yaşam, Kıyam etmek gibi sözler bizzat kendi ruhsal deneyimi olmayan kişileri, sonsuzluğu algılayamadıklarından yanlışa götürür. Halbuki sonsuzluk boyutunda bu kelimelere dünyasal bir takım manalar yüklenmez. Kimse orada Evrensel bilinç, her şeyin kaynağı olan Tanrıyı dünyadaki gibi bulutların üzerinde ikamet eden ak sakallı yaşlı bir adam olarak resmetmez. Kutsal Ruh nedir sorusuna bırakın sıradan insanları çoğu din adamı dahi doğru cevap veremez. Dünyevi düşünen (herşeyi görünen lerden ibaret sayan), okyanusa karışan bir su damlası misali anlatılmaya çalışılan, evrensel bilinçle birleşme yeteneği olan manasındaki "Oğul" kelimesini duyunca çocuk sahibi olmak şeklinde "Tanrının oğlumu olur!" diye düşünür...
Ruhsal algılama yeteneği kendi kişisel deneyimleri (tebliğ rüyaları, ölüme yakın deneyimler veye gerçek bir manevi irşad) ile gelişmemiş insanlarla bu kelimeleri kullanarak konuşmak yanlıştır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder