İnsanı kamil olabilmek için, o mertebeye erişip ölüm ötesinde sonsuz yaşama kavuşup Tanrının krallığına girip görevli tanrısal varlık olabilmek için Tanrı aşığı olmak gerekir. Hiçbir şahsi beklentisi olmadan ve tamamen kendi özgür iradesi ile bu yolu seçebilmiş olmak gerekir.
O mertebede de bilmek gerekir ki Tanrının işleri insanoğlu için değil ama Tanrı içindir. Sahip olduğumuz istisnasız herşey Tanrıdan gelir ve sadece Tanrıya aittir. Ve şefkat sadece Tanrı merkezli olmak durumundadır. Kendimiz için birşey beklemeyiz.
Ruh için Tanrının krallığı ve Onun işleri daima ilk ve en önemlisi olmalıdır. Doğru anda derhal tepki vermelidir çünkü Tanrının işleri görev verildiği anda yapılır. Tanrının askeri olan saf (kutsal) ruhlar yani insanı kamiller Ona her zaman hizmet etmek ve görevlerini verildiği anda gerçekleştirmek için Onun huzurunda ayakta ve tam odaklanmış olarak hazır beklerler. Odaklanmak çok önemlidir. Odaklanmak fiili sürekli olmalıdır. Çünkü bir anlık başka yere kaymak sizin yönünüzü Tanrıdan çevirecektir. Buna da izin verilmez. Sonuçta bu derece bir teslimiyet kolay değildir ve yaşarken tüm tutku ve takıntılardan arınmış, saflaşmış ruhlar olmak gerekir ki bu da tam adanmayı, tam sevgiyi gerektirir. Yine de insan yaşarken bu bilinç seviyesine tam ulaşamaz ama en azından davranışlarını bu yönde doğrulukta ve iyilikte tutarak olumsuz duygularını kontrol altında tutabilir. Bu insanın kendisinin ötesinde yaşıyor olmasıdır. Bu olma durumuna dünyada yaşarken yaklaşılır ve ölüm ötesinde tam kavuşulup tanrısal halkaya kabul edilinir. Bunu başarmak içinde bedenliyken Tanrı delisi olmak, Tanrıyı tüm kalbinizle, aklınızla ve ruhunuzla sevmeniz gerekir. Elbette bu durum yaşamdan zevk alınmaması, inzivaya çekilinmesi demek değildir. Önemli olan toplum içinde ve onlarla birlikte yaşarken dış şartlar ne olursa olsun insanın kendi içinde, ruhunda bu kontrolü, suküneti ve adanmışlığı sağlayabilmesidir.
Yeşua
O mertebede de bilmek gerekir ki Tanrının işleri insanoğlu için değil ama Tanrı içindir. Sahip olduğumuz istisnasız herşey Tanrıdan gelir ve sadece Tanrıya aittir. Ve şefkat sadece Tanrı merkezli olmak durumundadır. Kendimiz için birşey beklemeyiz.
Ruh için Tanrının krallığı ve Onun işleri daima ilk ve en önemlisi olmalıdır. Doğru anda derhal tepki vermelidir çünkü Tanrının işleri görev verildiği anda yapılır. Tanrının askeri olan saf (kutsal) ruhlar yani insanı kamiller Ona her zaman hizmet etmek ve görevlerini verildiği anda gerçekleştirmek için Onun huzurunda ayakta ve tam odaklanmış olarak hazır beklerler. Odaklanmak çok önemlidir. Odaklanmak fiili sürekli olmalıdır. Çünkü bir anlık başka yere kaymak sizin yönünüzü Tanrıdan çevirecektir. Buna da izin verilmez. Sonuçta bu derece bir teslimiyet kolay değildir ve yaşarken tüm tutku ve takıntılardan arınmış, saflaşmış ruhlar olmak gerekir ki bu da tam adanmayı, tam sevgiyi gerektirir. Yine de insan yaşarken bu bilinç seviyesine tam ulaşamaz ama en azından davranışlarını bu yönde doğrulukta ve iyilikte tutarak olumsuz duygularını kontrol altında tutabilir. Bu insanın kendisinin ötesinde yaşıyor olmasıdır. Bu olma durumuna dünyada yaşarken yaklaşılır ve ölüm ötesinde tam kavuşulup tanrısal halkaya kabul edilinir. Bunu başarmak içinde bedenliyken Tanrı delisi olmak, Tanrıyı tüm kalbinizle, aklınızla ve ruhunuzla sevmeniz gerekir. Elbette bu durum yaşamdan zevk alınmaması, inzivaya çekilinmesi demek değildir. Önemli olan toplum içinde ve onlarla birlikte yaşarken dış şartlar ne olursa olsun insanın kendi içinde, ruhunda bu kontrolü, suküneti ve adanmışlığı sağlayabilmesidir.
Yeşua
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder