İnsani travmalar ve sahte inançlar üzerimize yüklendikçe kendimize olan güvenimizi kaybederiz. Kendi içsel bilgeliğimize ulaşmakta zorlanırız. İçimizdeki bu yer bize hislerle ve içgüdülerle hitap eder. Israr etmez, tekrarlamaz. Bir kere hissettirir. Bizler eğer kafalarımızın içinde hapis olarak egomuzun boyutundaysak, kalp boyutuna giremiyorsak kendi zihnimizin içinde ki kısır döngüsel fikirlerle boğuşmakta isek bu içsel merkezimizden koparız. Onu hissedemeyiz. Sukunet ve sakinlik bu yüzden çok önemlidir. Dua bu yüzden çok önemlidir. Bu durumda başkalarından, bizim dışımızdan gelecek yardımlara bel bağlarız. Bütünleşmek, gerçeğe ulaşabilmek için adeta bir mucize bekleriz ancak bu durum bir çözüm getirmez. Aydınlanmayı her fert kendisi yapabilmelidir. Kendi içsel merkezi ile birleşip bunu yapabilmelidir aksi takdirde bir yere varamaz. Dışardan bazı tavsiyeler, bilgiler dinlenebilir. Elbette bunun yardımı da olur ancak esas olan kendi içsel bilgeliğimizin, içsel sesimizin bize sakinlik içinde hissettirdikleridir. Bize hissettirebildiklerini sukunetle dinleyip bunları yaşamınızda uygulayabilmemizdir. Aksi takdirde bir takım güven telkin eden mevkileri ele geçirmiş ruhsal narsistlerin kölesi olur ve bizi maddi manevi sömürmelerine izin veririz.
Alpaslan Kuzucan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder