Zehirli ailelerde, zehirli aile bireylerinin kötülüklerine maruz kalınarak geçirilmiş çocukluklarda kendini değersiz görmek ve/veya kendinden utanmak (kendini varlığının en dibine kadar kötü görmek) gibi olumsuz duyguların gelişmesi doğaldır. Aynı şekilde zararlı bir okul dönemi de buna katkı yapacaktır. Bu değersizlik ve kendinden utanmak sağ beyine yerleşir ve bilinçli bir düşünceden ziyade hissedilen bir şey olarak tezahür eder. Çocuklukta yaşanan bu aşağılanmalar, küçümsenmeler, dışlanmalar, sevilmemeler (beklenilen sevgiyi bulamamalar) ileri yaşlara kadar sürerse, ergenliğe geçinceye kadar insanda travmalar oluşturur. Bu tip travmalar konuşma seanslarıyla da geçmez.
Bu nedenle dışarıdan çok parlak, başarılı ve çekici fertler olarak görebildiğimiz kişiler içsel olarak kendilerini sevmeyen kişilikler olabilir. Ve, bu negatiflikleri değiştirmek pek mümkün değildir. Lafla değişmez. Eğer sizde sağ duyuyu ve mantığı red eden bir içsel durum varsa, bazı konular size objektif bir şekilde anlatıldığı halde anlamayı red ediyorsanız, sürekli gergin bir hal içindeyseniz biliniz ki bu durum kötü geçmiş çocukluğunuzun neticesinde sizde oluşan bir travmadır. Ankziyeteler, bağımlıklar, riskli cinsel davranışlar neticede kendini sevmeme, kendine saygı göstermemenin sonuçları olarak tezahür eder. Sizi sürekli bir stres içinde tutar bu anılar. Bunun ileri sahaları, 18 yaşlarına kadar zehirli aile ve çevre baskılarına maruz kalınmış ise, kişinin beyninde patalojik hasara sebeb olabilir, ve, normal tepki verememe, yıkıcı duygudurumlarını düzenleyememe gibi bozukluklara kadar gider. Bu bozukluklar sizi karşılaşacağınız her olumsuz durumla geçmişinize götürecektir. Geçmişinizde yaşadığınız acı anıların duygularına götürecektir. Burada artık mantık devre dışıdır. Hisler devrededir. Çok kötü çocuklukları olan amerikan yerlileri ve yine siyahi amerikalılarda bu durumlar maalesef yaygındır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder